Het verhaal van eerste luitenant Maaike Hoogewoning, die twee keer als operatieassistent in een militair ziekenhuis in de Afghaanse stad Kandahar werkzaam was. Ze vertelt over wat er gebeurt in dat ziekenhuis tijdens haar uitzending. Over haar inspanningen om samen met haar collega’s zieke en gewonde collega’s, maar ook Afghaanse burgers, te helpen met de beste geneeskundige hulp die zij kunnen leveren. Inspanningen waarbij zoveel verschillende emoties zich aandienen. “Het is zo dubbel, leven en dood, geluk en verdriet zo dicht bij elkaar”, schrijft ze in dit boek en laat dit gevoel de lezer op een open, maar indringende manier mee beleven. Maaike toont ook hoe het dagelijkse leven op een militaire basis in een missie is en hoe met de dreiging en de spanning wordt omgegaan. Zij laat zien wat dit kan doen met jezelf als militair, maar ook met het thuisfront, de familie thuis. Tijdens de uitzendingen stelde zij hen op de hoogte. Voor zo goed als ze kon. “Want hoe kan ik thuis vertellen dat ik een paar keer per dag op de grond moet gaan liggen omdat er raketten op de basis worden afgevuurd? Of hoe vertel ik dat er op één dag drie jonge Amerikaanse collega’s zijn overleden bij mij op de operatiekamer? Ik wist dat ik in de hel op aarde terecht zou komen in Afghanistan, maar er daadwerkelijk dan ook zijn, zien, horen, ruiken en voelen, is toch echt een ander verhaal.”